Bardzo długo w naszej fundacji wychodziłem z – moim zdaniem – zupełnie mylnego przekonania, że lider jest człowiekiem orkiestrą, że fajnie by było, żeby liderem był człowiek wyrozumiały, empatyczny, ale też asertywny, stawiający granice. Taki, wiesz, pół twarzy będzie miał na niebiesko, na konia wskoczy i zarzuci tak płomienne mowy, że wszystkich poderwie do działania. Taki super wizjoner, ale również strateg i działacz. Tak sobie wyobraziłem lidera i bardzo chciałem się nim stać. Nie ma takiej możliwości. Ale jeśli są tacy, to zazdroszczę.

Jaśka Melę poznałam parę lat temu na jednej z jego prelekcji. Mimo, że wiedziałam, że chłopak boryka się z niepełnosprawnością, to w ogóle jej nie zauważałam. Jest bardziej sprawny niż wiele zdrowych osób, które znam. Od razu polubiłam jego optymizm i sposób postrzegania świata. Chłopak, który zdobył dwa bieguny, Kilimandżaro, Elbrus, El Capitan, przebiegł New York City Marathon, wziął udział w Tańcu z Gwiazdami, założył i prowadził fundację, całym swoim życiem udowadnia, że bariery często wyznaczamy sami we własnych głowach i możemy wiele z nich pokonać. Poprosiłam, żeby podzielił się z naszymi czytelnikami swoimi doświadczeniami.