Projekt: Manager. Taki projekt, żeby zostać managerem. Taki projekt, by się doskonalić jako manager. Bycie managerem to projekt. Tak, nadużywamy pojęcia projektu, ale gdzie bardziej pasuje takie porównanie, jak nie tu. Zaczynam cykl felietonów na temat zarządzania, nie tylko projektami. Z przymrużeniem oka, trochę na poważnie, ale na pewno z serca. O zarządzaniu napisano niejedną książkę. Powiedziano już wiele. Ja będę dzielić się z Wami przemyśleniami, wiedzą i nowinkami. Co przyniesie dany kwartał, co przyniesie głowa pełna myśli.

Czy to możliwe, że w świecie przedsiębiorców, świadomych pracowników, klubów zrzeszających właścicieli firm i wykształconych managerów, szef może czuć się zupełnie sam? A inaczej… czy jest sytuacja, że sam nie jest? Każdy kto marzy o stanowisku kierowniczym nie zdaje sobie do końca sprawy, jak wiele czeka go wyrzeczeń, nerwów i nauki. Później przychodzi satysfakcja, wyniki i oklaski, ale do tego momentu dochodzi się krętą i wyboistą drogą.

Porażka to takie brzydkie słowo. Od razu daje negatywne skojarzenia czegoś bardzo złego. Ale czy można celebrować porażkę? Albo inaczej… po co? Jeśli już ją celebrować, to jak? Celebrowanie kojarzy się z tym, że wszyscy idziemy na piwo, spożywamy je w świetnej atmosferze przy pizzy. Celebrujemy miłe sytuacje, narodziny, śluby czy urodziny. Celebrujemy w radości i dobrym towarzystwie. Celebrujemy szczęśliwe chwile i sukcesy.

Niestety, przykre to i smutne, ale ciągle robimy błędy podstawowe, będąc już rzekomo w zaawansowanej klasie. Czemu? Bo nikt z nami nie pracował nad tym, by być dobrym managerem. Po prostu, przychodził awans, braliśmy go w myślę zasady „bierz co dają, później się nauczysz jak to robić” i często uczymy się, ale tylko technicznie. Brakuje nam tego, o matko, co za okropne słowo – coachingu. Ale to właśnie superwizja realizowana przez coaching dałaby progres.

Temperatura w biurze to przyczyna wielu konfliktów, tych ukrytych i tych jawnych. Ileż to zimnych wojen było przez regulację stopni Celsjusza. Ileż niewypowiedzianych zdań pełnych złości i nieprzyjaznych spojrzeń. Ileż bierno-agresywnych zachowań przy niby niedbałym majstrowaniu przy termostacie. Ileż uchyleń okna sobie na złość…

Wiele osób zastanawia się co jest najważniejsze w motywowaniu, kiedy zespół jest zdalny. Nie jest to łatwe, szczególnie jeśli nie mamy takiego doświadczenia wcześniej, by pracować zdalnie. Nagle okazało się, że jesteśmy rozproszeni, samotni przed swoimi monitorami i zupełnie nieświadomi jak utrzymać zaangażowanie ludzi, których zaangażowania potrzebujemy teraz jak nigdy wcześniej. Można myśleć nad różnymi formami motywacji, czytać wielkie teorie i próbować je wdrażać w życie, ale niewiele zmieni się, jeśli pracownicy nie będą czuli pewnej jedności z firmą. Utożsamianie się traktuję bardzo poważnie i jako jedną z kluczowych rzeczy w organizacji. Bo może być ciężko, może być różnie, ale to jak w związku – im większa odległość psychiczna, tym niedługo większa odległość fizyczna – w sensie rozstania.

Idę główną ulicą w Szczecinie, moim rodzinnym mieście. Widzę starego znajomego. Uśmiecham się, zatrzymuję. Wymieniamy uprzejmości, pytam co u niego, co robi? On z wielkim uśmiechem mówi: „Jestem managerem”. Wypuścił powietrze. Nic więcej nie powie. Nie dowiem się. Najważniejsze, że jest managerem. 

Idea samokształcenia może być realizowana poprzez wsparcie organizacji. To może się dziać. Nie myślę tu o takim luksusie, na który stać niektórych, jak wolne dni na rozwój osobisty. Spotkałam się z tym jedynie w przypadku osób na wysokich stanowiskach managerskich.