Zaczęło się niewinnie. „Zróbmy burzę mózgów z AI”. „Niech ChatGPT wygeneruje harmonogram”. „A może Midjourney narysuje plan komunikacji?” No i poszło. Teraz w firmowych korytarzach AI ma więcej do powiedzenia niż niejeden lider projektu. Sztuczna inteligencja wkroczyła w zarządzanie projektami z rozmachem, jakby tylko czekała, aż ludzie wreszcie się przyznają: „My to chyba nie do końca wiemy, co robimy”.

Jeszcze nic lepszego niż Agile nie wymyślono… to dlaczego jest tak źle, skoro jest on tak dobry? Na LinkedIn często widzę prowokacyjne hasła, że Agile umarł. Niektórzy biją brawo bez większego zastanowienia i wczytania się w treści. Po prostu są zmęczeni popularnością zwinności. Nie lubią, próbowali i się sparzyli czy po prostu nie przepadają za trendami mainstreamowymi? Nie wiem. Ale mogę przypuszczać, dlaczego niektórzy tak uważają.

Projekt: Manager. Taki projekt, żeby zostać managerem. Taki projekt, by się doskonalić jako manager. Bycie managerem to projekt. Tak, nadużywamy pojęcia projektu, ale gdzie bardziej pasuje takie porównanie, jak nie tu. Zaczynam cykl felietonów na temat zarządzania, nie tylko projektami. Z przymrużeniem oka, trochę na poważnie, ale na pewno z serca. O zarządzaniu napisano niejedną książkę. Powiedziano już wiele. Ja będę dzielić się z Wami przemyśleniami, wiedzą i nowinkami. Co przyniesie dany kwartał, co przyniesie głowa pełna myśli.

Czy to możliwe, że w świecie przedsiębiorców, świadomych pracowników, klubów zrzeszających właścicieli firm i wykształconych managerów, szef może czuć się zupełnie sam? A inaczej… czy jest sytuacja, że sam nie jest? Każdy kto marzy o stanowisku kierowniczym nie zdaje sobie do końca sprawy, jak wiele czeka go wyrzeczeń, nerwów i nauki. Później przychodzi satysfakcja, wyniki i oklaski, ale do tego momentu dochodzi się krętą i wyboistą drogą.

Porażka to takie brzydkie słowo. Od razu daje negatywne skojarzenia czegoś bardzo złego. Ale czy można celebrować porażkę? Albo inaczej… po co? Jeśli już ją celebrować, to jak? Celebrowanie kojarzy się z tym, że wszyscy idziemy na piwo, spożywamy je w świetnej atmosferze przy pizzy. Celebrujemy miłe sytuacje, narodziny, śluby czy urodziny. Celebrujemy w radości i dobrym towarzystwie. Celebrujemy szczęśliwe chwile i sukcesy.

Niestety, przykre to i smutne, ale ciągle robimy błędy podstawowe, będąc już rzekomo w zaawansowanej klasie. Czemu? Bo nikt z nami nie pracował nad tym, by być dobrym managerem. Po prostu, przychodził awans, braliśmy go w myślę zasady „bierz co dają, później się nauczysz jak to robić” i często uczymy się, ale tylko technicznie. Brakuje nam tego, o matko, co za okropne słowo – coachingu. Ale to właśnie superwizja realizowana przez coaching dałaby progres.