Strefa Felietonu

Ganeśa i zarządzanie projektami

Ganeśa to indyjski bóg z głową słonia i czworgiem rąk. Czytając tytuł powiecie: a cóż ma piernik do wiatraka? A jednak: Ganeśa jest bardzo silnie powiązany ze światem projektów. W zarządzaniu projektami wiele dyskutuje się o czynnikach sukcesu projektu, wymieniając: wsparcie kierownictwa firmy, a w szczególności sponsora projektu, precyzyjne zaplanowanie projektu, czy też tzw. „miękkie” kompetencje kierownika projektu. Tradycyjne listy tzw. CSF, czyli krytycznych czynników sukcesu projektu (ang. Critical Success Factors) obejmują także doświadczenie kierownika projektu, zbudowanie zaangażowanego i kompetentnego zespołu oraz umiejętność elastycznego dopasowania działań, w tym celów projektowych do zmieniającej się sytuacji biznesowej. Z tym ostatnim punktem wkraczamy na poletko zwinnego zarządzania, uważanego w czasach VUCA za szczególnie istotny czynnik sukcesu projektu.

„A za moich czasów…”

Idea samokształcenia może być realizowana poprzez wsparcie organizacji. To może się dziać. Nie myślę tu o takim luksusie, na który stać niektórych, jak wolne dni na rozwój osobisty. Spotkałam się z tym jedynie w przypadku osób na wysokich stanowiskach managerskich.

Partacze i mistrzowie, czyli Flow is the King

Skuteczne zarządzanie projektem lub produktem to sztuka. A skuteczne zarządzanie firmą to sztuka szczególna. A jak w każdej sztuce bywają mistrzowie i partacze. Tych drugich znacie pewnie na co dzień. Tych pierwszych… nie jest zbyt wielu, a przynajmniej ja takich mistrzów w ciągu ostatnich 30 lat spotkałem niewielu. Proponuję jednak zostawić partaczy – których przecież łatwo rozpoznać – na boku i skupić się na mistrzach, na tym jak działają, jak się zachowują i jakie techniki zarządzania stosują. A w szczególności na jednej z tych metod, będącej – moim zdaniem – jedną z najbardziej niedocenianych metod zarówno zarządzania, jak i zarządzania projektami, czy produktami. Metodę, którą stosują prawdziwi arcymistrzowie, jak… Raul Jose Capablanca, czy Robert Fischer. Tą metodą jest – nadal: moim zdaniem – flow management oraz związane z nią techniki, praktyki i metryki.

Sun Tzu miał rację

Lubię alegorie. Wojna w rozumieniu sprzed 2 500 lat ma dziś dla mnie kontekst przede wszystkim biznesowy. Dlatego przymie¬rzałam się, by przeczytać w końcu Sztukę Wojny Sun Tzu. Nastał ten dzień. Rozdział numer 18. „Dowodzenie rozproszonymi od¬działami” – spore zaciekawienie, wielkie roz¬czarowanie. Jedna strona? W tym 5 zdań od autora i komentarz wydawcy? Skandal.

Post Agile? A może raczej pre-Agile?

W opisie jednej ze ścieżek programowych XV Kongresu PMI Poland Chapter (listopad 2020), tej pod nazwą Post Agile znajdziemy następujące zdanie i pytanie: „Today we can say that Agile is already a standard, but does Agile solve all our problems?”. Działam w świecie zarządzania projektami od blisko trzydziestu lat, od blisko dziesięciu także w świecie Agile. I dlatego poniżej znajdziecie kilka moich refleksji dotyczących powyższego zdania i pytania.

W dwóch słowach? Jest dobrze. W trzech? Nie jest dobrze.

Nie będzie jakoś super miło. Trochę już mnie męczą te wymuszone uśmiechy, uprzejmości i mówienie, że wszystko jest dobrze. Przecież nie jest dobrze. Żyjemy w ciągłym stresie. Iluż znajomych straciło pracę i długo szukało kolejnej? Jak wiele osób musiało się przebranżowić, by móc utrzymać siebie i rodzinę? Iluż z nas żyje w obawie o utratę pracy lub utrzymania zatrudnienia w swojej firmie/dziale? Nie udawajmy, że to nam nie robi różnicy, że nie wpływa na nasze życie. Ciągle zamknięci, pozbawieni swoich ulubionych zajęć i miejsc. Robimy się nerwowi i drażliwi. W zaciszu terapii online leczymy depresję.

Trzecia strona medalu i strzelba Czechowa

Aktualna sytuacja (a piszę ten felieton w sierpniu 2020 r.) sprzyja zarówno refleksji o tym, co się dzieje na świecie, jak i spojrzeniu wstecz w minio­ne lata. Zacznijmy od tego spojrzenia wstecz. Czy znacie takie osoby, jak: Ingvar Kamprad, Sa­kichi Toyoda, Allan Mulally, Charles de Gaulle czy Robert Schuman? Dla mnie i – jak sądzę – dla wielu osób mojej generacji i starszych ci przedsta­wiciele świata biznesu i świata polityki są syno­nimami mądrego przywódcy-lidera: posiadającego wizję, konsekwentnego w jej realizacji i skutecz­nego w działaniu innowatora, pokazującego nowe myślenie i nowe kierunki rozwiązań. To teraz py­tanie: czy potraficie wymienić takie osoby żyjące współcześnie? Ciężko, prawda? Ja też nie jestem w stanie wymienić osoby o takich przymiotach. Co gorsza, najszybciej przychodzą do głowy nazwiska osób, stanowiących kompletną anty-tezę tych wymienionych na początku akapitu. Parafrazując Danutę Rinn (znacie przypadkiem?): „gdzie ci przy­wódcy, gdzie ci liderzy?”

Czy Agile jest dobry na kryzys?

Słowo „kryzys” jest odmieniane od począt­ku roku przez wszystkie możliwe przypadki. Każdy już słyszał o: biznesie w „koronie”; świętach w „koronie”; czy miłości w czasach zarazy. A jak ma się do tego Agile? Czy agi­le’owe ambicje firm będą musiały zakończyć się na marcu 2020? Pewnie wielu właścicie­li firm i managerów, którzy narzekali na tak zwany rynek pracownika, cieszy się myśląc, że dobre, stare czasy rynku pracodawcy wró­cą. Szczerze mam nadzieję, że jednak Agile nie podda się tak łatwo, a teraz szczególnie pokaże swoją siłę. Choć, jeśli nie mamy w ko­dzie DNA, w swoim tak zwanym mindsecie zakorzenionego Agile, to może być ciężko, by pomógł nam w trudnym czasie.

Czarny łabędź

Projekty, biznes, świat „jakoś” funkcjonuje. Aż przychodzi moment prawdy, moment wielkiego kryzysu, zmiany reguł gry, moment pojawienia się – jak to określił Nassim Taleb – „czarnego łabędzia”. Czyli czegoś zupełnie niespodziewanego, zjawiska kompletnie nieprzewidywalnego. I często dopiero wtedy można zobaczyć, jak wygląda rzeczywistość wokół nas i krzyknąć „król jest nagi”. Krzyknijmy i my, przyglądając się […]

Agile daje ci “dlaczego”

Edytuj wpis Block Library Zapisz szkic Zobacz Opublikuj Dodaj tytuł Agile daje ci "dlaczego" Ostatnio, gdy prowadziłam Management 3.0 Foundation Workshop usłyszałam z sali, że to podejście jest bardzo naturalne, że tak powinno się pracować i to dziwne, że teraz dopiero staje się to takie oczywiste. Niby nie był to pierwszy raz, kiedy to usłyszałam, ale pomyślałam sobie wtedy, że ja też „w sercu” mam Agile. Z czego to wynika? Przecież nikt mnie nigdy nie coachował z tej metodyki w pracy, nie mówił, jak to ma wyglądać, a jednak już 10 lat temu, swoją pierwszą firmę prowadziłam właśnie w taki sposób. No blame culture, samoorganizujące się zespoły, kultura pełnej i stałej komunikacji. Nieudolne próby daily stand up, po przeczytaniu jedynie, że coś takiego istnieje. Wykorzystywanie tablicy Kanbana, zanim to było jeszcze modne. Dlaczego tak siedział we mnie Agile? Nie wiedziałam do teraz. I nagle BOOM.