The most significant disruption of the 21st century. (…) is the way organizations and countries will be managed – through projects” – to opinia Antonio Nieto-Rodrigueza, postaci niezwykle cenionej w świecie zarządzania i projektów. Są jednak kraje już teraz mocno zaawansowane, aktywnie rozwijające zarządzanie projektami na poziomie rządowym.

Do tej pory brakowało zidentyfikowania, zebrania i usystematyzowania praktyk zarządzania projektami na poziomie rządowym, stosowanych w tych najbardziej zaawansowanych krajach. Książka Stanisława Gasika Projects, Government and Public Policy jest pozycją pionierską w tym temacie, nie tylko zbierającą i dokumentującą te praktyki. Zawiera ona także – co jest jej wielką wartością – dwa autorskie modele: Governmental Project Implementation System (GPIS) oraz Governmental Project Management Maturity Model  (GPM3). GPIS dokumentuje i systematyzuje różne praktyki stosowane na szczeblu rządowym w tych krajach. GPM3, mający strukturę opartą na CMMI, pokazuje ścieżkę rozwoju GPIS od poziomu początkowego, w którym rządy nie są zainteresowane metodami zarządzania projektami, aż po poziom optymalizujący, w którym rządy mają wdrożone procesy ciągłego usprawniania GPIS.

Dla wszystkich zajmujących się projektami zawodowo niezwykle cenna jest część III książki, w której autor dokonuje obszernego porównania pomiędzy projektami publicznymi, a realizowanymi w innych sektorach, akcentując istotne praktyczne różnice.

Również niezwykle interesująca i bardzo istotna z punktu widzenia praktycznego zastosowania jest przedstawiona w rozdziale pierwszym analiza rozbieżności pomiędzy rozumieniem pojęć związanych z projektami w środowisku administracji publicznej i w środowisku profesjonalistów zarządzania projektami. Dotyczą one na przykład istoty projektu oraz odwrotnej zależności między portfelem i programem.

Zdaniem autora istotną przeszkodą na drodze upowszechniania metod zarządzania projektami w sektorze publicznym jest – z jednej strony – brak zrozumienia pojęć związanych z project managementem po stronie administracji publicznej oraz – z drugiej strony – nastawienie metodyk projektowych na sektor prywatny. Dlatego też części I i II książki wyjaśniają te zagadnienia.

Podczas lektury książki jedna kwestia wzbudziła moje wątpliwości. Public policy to jednak nie tylko projekty, zdefiniowane na zimno i zarządzane precyzyjnie zgodnie z przyjętymi modelami, regułami. To także interesy, gry i rozgrywki polityczne znacznie bardziej złożone, o znacznie szerszym i większym wpływie na otoczenie niż występujące w sektorze prywatnym. Obawiam się, że bez ich uwzględnienia opisane w książce praktyki i zaproponowane modele mogą pozostać jedynie konstruktami teoretycznymi.

Może więc to temat na druga książkę i na odrębne analizy i badania?

Stanisław Gasik, Projects, Government, and Public Policy, CRC Press 2022, s. 350