10 lat Strefy PMI – pasja, duma, zespół – wywiad z Szymonem Pawłowskim

Z Szymonem Pawłowskim, redaktorem naczelnym Strefy PMI, rozmawiają Dominika Kantorowicz i Mateusz Szymborski

---

Właśnie wydaliśmy jubileuszowy, 40. numer Strefy PMI. Co czujesz trzymając go w ręku?

Czuję ogromną dumę i satysfakcję. Dumę najbardziej z tego, że przez te 10 lat wydawaliśmy Strefę regularnie, w cyklu kwartalnym, bez poślizgów, czy bez częstego w przypadku innych czasopism branżowych wydawania numerów tzw. „podwójnych”, co jest próbą nieudolnego maskowania wydawniczej niemocy. My mamy 10 lat i 40 wydań – i to jest dla mnie powód do ogromnej dumy. Plus wydanie specjalne, po angielsku, bardzo dobrze odebrane przez społeczność międzynarodową.

Druga rzecz, która napawa mnie dumą i satysfakcją, to stały rozwój Strefy. W pierwszych latach był to wzrost nakładu i objętości, a później skupiliśmy się nad jakością i rozwojem nowych możliwości zwiększania naszego zasięgu – myślę tu o portalu strefapmi.pl. Już w tej chwili jest to największe źródło wiedzy o project managemencie w Polsce – mamy tam już ponad 450 artykułów!

I trzecim, ale chyba najważniejszym, powodem tej dumy i satysfakcji jest sam zespół redakcyjny, który wspólnie w ostatnich latach tworzyliśmy. To fantastyczni ludzie, dzięki którym wciąż jestem w Strefie, wciąż mi się chce razem z nimi sięgać po więcej.

O redakcję na pewno jeszcze zapytamy, ale wróćmy do początków Strefy PMI. Jak to wszystko, z Twojej perspektywy, się zaczęło?

Jakieś 10 lat temu stawiałem pierwsze kroki w PMI PC. Byłem członkiem stowarzyszenia, uczęszczałem na seminaria oddziału warszawskiego, ale wolontariuszem stawałem się powoli. Już tak mam, że lepiej czuję się na długich dystansach niż w sprincie i w nowe aktywności wchodzę spokojnie i rozkręcam się w nich powoli. Później ten mój wolny początek, swoją „długodystansowością” i wytrwałością spłacam [śmiech]. Prowadziłem wtedy chwilowo bloga o zarządzaniu projektami, który padł zresztą później ofiarą mojego zaangażowania w Strefie. Na blogu w 2013 roku wyraziłem radość, że pojawiły się dwa PM-owe czasopisma: najpierw, z dużym rozmachem, Zarządzanie Projektami – Magazyn, a nieco później –  trochę nieśmiało Strefa PMI. To pierwsze wyglądało poważniej – większa objętość, mocne tematy, szerokie plany, rozmach w promocji. Pierwsze numery Strefy PMI były za to raczej skromne, miały około 20 stron, przypominały bardziej biuletyn organizacyjny. Ale mnie coś w tej Strefie urzekło, chyba to, że jest inicjatywą niekomercyjną, opartą na wolontariacie, wydawaną w ramach znanej na całym świecie organizacji, z którą jakoś wiązałem swoją przyszłość. Natomiast średnio wierzyłem w powodzenie komercyjnej inicjatywy prasowej w naszym, raczej niszowym, obszarze. I jak się później okazało, tylko Strefa PMI przetrwała próbę czasu.

Poza tym zawsze wolałem pracować ze słowem pisanym, niż na przykład mówionym. Więc jak przejrzałem pierwsze wydania Strefy, zobaczyłem w niej potencjał do rozwoju. I zaczęła we mnie kiełkować ta myśl – dlaczego by nie dołączyć? Pod koniec 2013 roku byłem w San Diego na PMO Symposium, gdzie nagrałem dwa wywiady, z myślą o opublikowaniu ich w obu tych czasopismach. Szybciej porozumiałem się ze Strefą i w ten sposób poznałem Wojtka Danowskiego, ówczesnego redaktora naczelnego. Po paru miesiącach, latem 2014 roku niejako „wprosiłem się” do redakcji, wówczas… jednoosobowej.

Znamy Cię jako kogoś, kto myśli długofalowo i mierzy wysoko. Czy dołączając do Strefy PMI stawiałeś sobie jakieś konkretne cele?

Zdecydowanie! Nie angażowałbym się w to z całą mocą gdybym nie miał celów i pomysłów na rozwój. Pierwszą moją myślą było to, żeby wyjść poza warszawski oddział PMI PC, budować czasopismo całego chaptera, zaangażować w rozwój Strefy oddziały regionalne i ludzi z całej Polski, a także budować rozpoznawalność w światku zarządzania projektami, także poza PMI. Chciałem też stopniowo powiększać objętość i nakład Strefy. W tych pomysłach i planach miałem sporo swobody, bo Wojtek, redaktor naczelny, był też dyrektorem oddziału warszawskiego PMI PC, co zajmowało mu dużo czasu. Stopniowo przejmowałem więc coraz więcej obowiązków w Strefie i realizowałem kolejne kroki w rozwoju – stworzenie profili w social mediach i strony www, wysyłanie egzemplarzy Strefy do oddziałów PMI PC, by były dostępne dla uczestników wydarzeń w całej Polsce. I tutaj wielkie ukłony dla Wojtka Danowskiego, który mnie nie hamował i zgodził się rozwój Strefy finansować z budżetu oddziału warszawskiego. Mocno wierzyłem, że to prędzej czy później zaprocentuje, że wraz ze wzrostem rozpoznawalności i zasięgu Strefy pojawią się możliwości uzyskania niezależności finansowej. Tak też się stało – pojawili się sponsorzy, między innymi dzięki kolegom z oddziału kujawsko-pomorskiego PMI PC bydgoski Atos stał się Złotym Sponsorem Strefy PMI i tę współpracę utrzymaliśmy przez kolejne kilka lat.

Czy wraz z rozwojem samego czasopisma rozwijała się też redakcja?

Oczywiście, nie bylibyśmy w stanie zrobić tego wszystkiego w dwuosobowym składzie. Nasze działanie stały się zauważalne, więc stopniowo do redakcji dołączali nowi wolontariusze. Zaczęliśmy organizować regularne spotkania redakcyjne, choć na początku odbywało się to tylko w rytmie kwartalnym. Tak – jedno wydanie i jedno spotkanie na kwartał, to wtedy wydawało się wystarczające. Patrząc na mnogość spotkań w ramach redakcji teraz – coś nie do pomyślenia, prawda?

Dołączanie do redakcji nowych osób zaowocowało między innymi tym, że dzięki ogromnej pracy wykonanej przez Mirka Dąbrowskiego w okolicach zimy 2015 r. powstała nasza pierwsza strona www. Jej celem było zwiększanie naszego zasięgu – wydania docierały do Czytelników już nie tylko w wersji papierowej, ale także online. Postawiliśmy na pełną dostępność – wydania w PDF-ie, także te archiwalne można było pobrać bezpłatnie, bez logowania czy konieczności podawania maila.

Kolejnym zrealizowanym krokiem było uruchomienie bezpłatnej prenumeraty dla członków PMI PC, którą mamy do teraz, z przerwą w trakcie pandemii, kiedy z braku eventów druk po prostu nie miał sensu.

Od samego początku chciałem, żeby za wzrostem objętości i nakładu szła też poprawa jakości. Postawiłem na uporządkowanie i zróżnicowanie treści kwartalnika – już w numerze 7. wprowadziliśmy działy merytoryczne, które Czytelnicy Strefy widzą dzisiaj. Później doszła do tego Strefa Praktyki, a następnie Strefa na Luzie. Zaproponowałem też Jurkowi Stawickiemu stały felieton, który od 6. wydania co kwartał zapewnia nam ciekawe przemyślenia.

Czy był taki moment, w którym poczułeś, że kierunek, jaki wraz z zespołem w rozwoju Strefy obrałeś, jest właściwy?

Tak, po wydaniu paru numerów miałem już takie poczucie. Spójrzcie sobie już na numer 8. czy 9. – artykuły, nawet z dzisiejszej perspektywy, na wysokim poziomie, uznani autorzy, mocne wywiady. Objętość rosła – wtedy to było już około 40 stron, nakład przekraczał 1000 egzemplarzy i docieraliśmy do wszystkich oddziałów PMI PC. Tak, to był ten moment! Satysfakcja z tego co osiągnęliśmy i poczucie słuszności obranej drogi rozwoju były już u mnie i w zespole duże.

Najważniejsze było jednak to, że ten progres zaczął być mocno zauważalny. Osobiście byłem już mocno utożsamiany ze Strefą. Pamiętam Walne Zgromadzenie Członków PMI PC – wchodzę na salę i słyszę szept Agi Krogulec: „O, Strefa PMI idzie” [śmiech]. Na kongresie w grudniu 2015 r. zostałem wybrany Wolontariuszem Roku PMI PC i traktowałem tę nagrodę jako wyraz uznania dla całego zespołu i dla rozwoju Strefy. Zaczęliśmy się liczyć w naszym polskim środowisku PM-owym. Dostawałem też coraz więcej pozytywnych opinii od Czytelników i od Autorów, którzy zgłaszali się z chęcią publikacji tekstów. Do redakcji dołączały kolejne osoby – między innymi Ada Grzenkowicz, która jest z nami do teraz ze swoją nieśmiertelną „skrzynką z narzędziami”, późniejsza wicenaczelna Paulina Szczepaniak czy Ewa Serwa, które też wniosły w rozwój Strefy bardzo dużo.

Na początku 2016 r. zostałeś redaktorem naczelnym – jak to się stało i co dalej?

Ta zmiana na stanowisku naczelnego to nawet nie był mój pomysł. Wiecie, ja jakoś bardzo się do bycia naczelnym nie paliłem. Miałem satysfakcję z tego co robię, ze swobody w rozwijaniu Strefy, jaką dawał mi Wojtek, ówczesny naczelny. Był jednak nacisk ze strony zespołu, by usankcjonować formalnie to, co faktycznie już miało miejsce – czyli moją obecność za sterem Strefy.

A co dalej? Ciągły rozwój, także dzięki zapewnieniu sobie samodzielności finansowej. Oprócz Złotego Sponsora, o którym wspomniałem, porozumieliśmy się wówczas z kilkoma firmami afiliowanymi przy PMI. Z większością z nich ta współpraca powoli się wykruszała, ale – co warto podkreślić – Whitecom współpracuje z nami do teraz, za co bardzo dziękuję Asi i Maćkowi Bodychom!

W 2016 r. zakończył się ten okres szybkiego wzrostu Strefy – doszliśmy do pewnego „sufitu”. Średni nakład w druku osiągnął już 2000 sztuk, a objętość przekraczała 60 stron. Zadaliśmy sobie pytanie – co teraz? Więcej drukować nie było sensu, w końcu wydarzenia, na których papierowe wydania były dostępne, też miały ograniczoną liczbę uczestników. Z uwagi na koszt druku zwiększanie objętości również nie było rozwiązaniem. Dlatego ustabilizowaliśmy nakład, który oscylował pomiędzy 2000 a rekordowym nakładem 2800 egzemplarzy numeru 20., a objętość nie spadła już nigdy poniżej 60 stron.

Natomiast w rozwoju postawiliśmy na dwie kwestie – poprawę jakości i osiągnięcie dojrzałości w organizacji pracy redakcji. Namacalnym przykładem usprawnień jakościowych jest pojawienie się Strefy Praktyki i wielu świetnych tekstów w tym dziale. Co do dojrzałości – podczas strategicznego spotkania Strefy PMI zdefiniowaliśmy proces tworzenia numeru, z użyciem Trello i Google Drive i listami kontrolnymi jakości. Wprowadziliśmy bardziej precyzyjny podział obowiązków w redakcji. Działy Strefy dostały swoich opiekunów, powstały zalążki zespołów marketingowego i sponsoringowego. Staliśmy się nieźle zorganizowanym i sprawnie funkcjonującym zespołem redakcyjnym, a ludzi wciąż przybywało. Znamienne też było to, że wolontariusze Strefy zachęcali swoich znajomych do dołączenia do nas, co dla mnie było dowodem, że mamy w redakcji poczucie satysfakcji z tego, co robimy.

Co sprawia, że pomimo tylu lat zaangażowania w Strefę, wciąż znajdujesz energię by rozwijać czasopismo, napędzać i motywować zespół?

Tak, to może wydawać się szalone, jestem tu już prawie 9 lat! W ogóle gdy zaczynałem tę przygodę, nie podejrzewałem, że może ona tyle potrwać. Przecież da się zauważyć, że wolontariusze w ramach PMI PC, oprócz nielicznych przypadków, nie angażują się tak długo w jedną inicjatywę. Po 2-3 latach wysokiej aktywności odchodzą albo szukają wyzwań gdzieś indziej, wyżej czy w innych obszarach aktywności. To zrozumiałe, każdy tu jest po to, żeby mieć coś z tego dla siebie – a chyba największą wartością jaką możemy wyciągnąć z wolontariatu jest, oprócz networkingu, rozwój osobisty. A podobno człowiek będąc długo w jednym miejscu przestaje się rozwijać.

Ale ja tego absolutnie tak nie odbieram! Wciąż dzięki Strefie się rozwijam, merytorycznie, ale też – myślę – jako lider. Poza tym, w Strefie udało mi się połączyć moje pasje, a nowych wyzwań nie brakuje. Po prostu czuję się dobrze z tym, co tu robię, nie ma też nudy ani rutyny. A ten moment, gdy gigantyczna, trzymiesięczna praca całego zespołu znajduje swój finał postaci pięknego i atrakcyjnego merytorycznie wydania – to wciąż daje mi ogromną satysfakcję.

Ale najważniejszym, co trzyma mnie tu nadal, jest właśnie nasz zespół. Bo mamy tu wzajemną wymianę energii i motywacji, wspólne przeżywanie sukcesów, wspólne radzenie sobie z wyzwaniami.

Poza tym, po tylu latach traktuję Strefę niemal jak swoje piąte dziecko [śmiech]. Wy to wiecie, ale Czytelnicy nie, więc zdradzę teraz, że czasem pieszczotliwie nazywam to dziecko Strefcią.

Sercem każdego magazynu jest redakcja. Jak zmieniał się i ewoluował zespół redakcyjny na przestrzeni tych 10 lat? Kto kryje się po drugiej stronie kwartalnika?

Przez Strefę w ciągu tych 10 lat przetoczyło się kilkudziesięciu wolontariuszy. Wiadomo, że wolontariat to jednak zawsze będzie aktywność na drugim czy trzecim planie – mamy przecież swoją pracę zarobkową i życie prywatne. To, co mnie ogromnie raduje to fakt, że w obecnym zespole mamy coraz więcej osób, które są tu już kilka lat i, z tego co wiem, nie planują się ze Strefą rozstać. To oznacza, że w swoim zaangażowaniu w Strefie widzą dużą wartość dla siebie, czują razem ze mną tę dumę i satysfakcję z tego, co robimy. I mam nadzieję, że zostaną w Strefie jak najdłużej, najlepiej – dłużej niż ja!

Przez te 10 lat wielu ludzi ze Strefy odeszło, co traktuję jako naturalny proces. Zdarzało się też, że sam musiałem poprosić o rezygnację, gdy ktoś z zespołu przez dłuższy czas był nieaktywny. Bo to mogło wpływać źle na motywację pozostałych. To zawsze bolało, zwłaszcza, że w tej wspólnej pracy rodziły się też przyjaźnie… I weź teraz poproś przyjaciela, żeby odpuścił sobie udział w redakcji, skoro nie może już poświęcić dla Strefy czasu. To było bardzo trudne i mocno to przeżywałem. Ale ostatecznie – dla dobra zespołu jakieś kroki musiałem podjąć.

Wracając do Waszego pytania – o ewolucji redakcji trochę już opowiadałem wcześniej. Natomiast obecnie, zespół Strefy PMI to prawie 20 osób, w większości zawodowo związanych z projektami. Mamy wspólną pasję, wspólnie wypracowane wartości i zasady pracy w postaci Karty Zespołu. Stawiamy na współpracę, zaangażowanie, szacunek, odpowiedzialność i jasną komunikację. Towarzyszy temu otwartość i transparentność. Staramy się, by każdy w zespole czuł się dobrze, robił to, co chce robić, pomagamy sobie nawzajem, dziękujemy sobie i chwalimy się nawzajem – mamy nawet kanał na kudosy na Slacku.

Często ludzie z naszego otoczenia wyobrażają sobie, że zaangażowanie w Strefie PMI polega na pisaniu artykułów czy przeprowadzaniu wywiadów. A jak naprawdę wygląda praca redaktora w Strefie PMI?

No tak, bo to właśnie widać – artykuły, wywiady. Tyle że za tym wszystkim, niejako w tle, stoi olbrzymia praca nie związana bezpośrednio z tworzeniem treści. Zdarzało się, że ktoś chciał dołączyć do redakcji z chęcią tylko i wyłącznie pisania artykułów. Takim osobom proponujemy luźną współpracę autor – redakcja. W redakcji potrzebujemy ludzi, którzy wezmą na siebie pracę związaną z: utrzymaniem portalu i „karmieniem” go nowymi treściami, marketingiem, komunikacją, współpracą z PMI PC, dystrybucją, współpracą z biznesem, administracją, organizacją pracy redakcji. Powiedziałbym, że jest to jakieś 70-80% tego, czym się zajmujemy.

Mamy podzielone obowiązki, świetnie funkcjonujący zespół marketingu i komunikacji – i tu podziękowania należą się Tobie, Mateusz! Odbudowujemy zespoły portalu i sponsoringu. Pracę związaną z wydawaniem numeru mamy podzieloną na samoorganizujące się zespoły merytoryczne – skupione wokół działu, na przykład Strefy Wywiadu. Każdy nich działa nieco inaczej, sam sobie określa sposób pracy. Mnie interesują efekty pracy każdego zespołu i całościowo redakcji. No i oczywiście poziom satysfakcji naszych redaktorów. Jeśli ktoś zgłasza chęć zmiany swojego obszaru zaangażowania – wspólnie szukamy takich możliwości.

Specyfika działalności PMI  zakłada udział w projektach, które z definicji mają ramy czasowe. W jaki sposób utrzymujesz w redakcji motywację do rozwijania Strefy PMI przez lata?

Dla mnie to co robimy w ramach Strefy PMI nie jest pracą typowo projektową. Wiem, że niektórzy z nas postrzegają każdy numer jak osobny projekt, ale mam tu inne zdanie. Może jestem projektowym purystą [śmiech]. Nasza praca jest dość powtarzalna, co potwierdza jasno zdefiniowany proces wydania numeru, robimy to co kwartał. Ale najważniejszy w tym jest fakt, że co około trzy miesiące mamy deadline – musimy numer wydać. Oczekiwanie Czytelników, że kolejny numer wkrótce się pojawi – to nas motywuje i mobilizuje. W pandemii mieliśmy dyskusję, czy w sytuacji, gdy wszystko dzieje się online, gdy nie ma sensu drukować Strefy, nie powinniśmy w ogóle zrezygnować z kwartalnika, na rzecz bieżącego, ciągłego publikowania treści na portalu. Podejrzewam, że bez tych terminów, w których musimy dostarczyć wydanie, ciężko byłoby nam o stałą mobilizację. Decyzja mogła być jedna – kwartalnik wychodzi dalej.

Ale był w historii Strefy jeden projekt, o którym nie mogę nie wspomnieć – stworzenie portalu strefapmi.pl. I tu chciałbym podziękować Andrzejowi Kacperskiemu, który naciskał tak długo i uparcie, aż podjęliśmy to wyzwanie, po czym… odszedł z redakcji [śmiech]. Dziękuję przede wszystkim Kamili Czerniak, która poprowadziła ten projekt po prostu brawurowo, Adrianowi Nowaczykowi, bez którego umiejętności technicznych i zaangażowania to by się nie udało i Magdzie Hajost, która pobiła wszelkie rekordy w liczbie opublikowanych na portalu artykułów. Takiego zapału, motywacji, wspólnej pracy na olbrzymiej intensywności nie odnotowaliśmy nigdy wcześniej w historii Strefy. To właśnie ten duży, wspólny cel nas zmobilizował.

Czy po tylu latach działalności, możesz powiedzieć, że Strefa PMI to marka sama w sobie?

To pytanie nie powinno być kierowane do mnie, trzeba je zadać naszym Czytelnikom. Bo my sobie możemy myśleć, że jesteśmy marką, ale ostatecznie decyduje o tym to, co myślą o nas nasi odbiorcy. Tyle, co mogę powiedzieć, to faktycznie –  z roku na rok obserwuję coraz większą rozpoznawalność czasopisma – prowadząc szkolenia z zarządzania projektami widziałem, że coraz więcej uczestników moich szkoleń zna Strefę PMI. Tę rozpoznawalność widać też choćby w przyrostach liczby odwiedzających naszą stronę czy obserwujących profile w social mediach. Rośnie też liczba pozytywnych opinii jakie słyszę o jakości Strefy PMI, poszczególnych artykułów czy całości wydań. Kolejni autorzy zgłaszają się z chęcią opublikowania u nas swoich artykułów. Firmy zaczynają doceniać naszą pozycję – mamy coraz więcej zapytań o nawiązanie stałej współpracy albo możliwość opublikowania artykułu sponsorowanego czy reklamy – w kwartalniku, ale też coraz częściej na portalu.

Wracając do Waszego pytania – ja Wam nie powiem czy Strefa to marka sama w sobie, niech powiedzą to za mnie przytoczone fakty [śmiech].

Na rynku nie brakuje wiedzy o project managemencie. Jest wiele blogów czy stron edukujących o różnych metodykach i frameworkach. Co Twoim zdaniem wyróżnia nasz kwartalnik i portal?

Po pierwsze – wolontariat i pasja. Często otrzymuję takie sygnały: jak to jest możliwe, że czasopismo o takiej jakości jest tworzone nie przez profesjonalistów świata mediów, tylko przez wolontariuszy. A jednak, jak widać – da się. To, że robimy to z pasji, a nie za pieniądze, jest niezaprzeczalnie naszą siłą!

Po drugie – kawał historii i spore już „dziedzictwo” i dorobek – ponad 900 artykułów i wywiadów opublikowanych w kwartalniku, 40 wydań – tutaj nie mamy konkurencji.

Po trzecie – duża już rozpoznawalność naszego czasopisma, związana też z silną marką, jaką jest Project Management Institute.

Chcielibyśmy teraz spojrzeć trochę w przyszłość. Jakie plany na dalszy rozwój ma redakcja Strefy PMI?

Na pewno będzie to dalszy rozwój portalu – mamy wciąż kilkaset artykułów z archiwalnych numerów, które czekają na swoje „drugie życie” na www. Jeśli w ciągu 2 lat uda nam się ten cały historyczny dorobek opublikować na portalu, to wraz z nowymi treściami z kolejnych numerów liczba dostępnych tam artykułów przekroczy 1000! Chcemy też, by nasza strona www stawała się stopniowo portalem w bardziej dosłownym znaczeniu – a więc nie tylko olbrzymią bazą wiedzy, ale też na bieżąco aktualizowaną platformą poświęconą temu, co dzieje się w świecie PM. Mam na myśli zapowiedzi i relacje z wydarzeń, informacje dotyczące nowych publikacji, trendów, standardów – po prostu wszystko to, co dzieje się w branży, nie tylko w ramach PMI, z informacjami pojawiającymi się tak często jak to możliwe.

Chcemy też, by kontent portalu nie bazował tylko i wyłącznie na tym, co pojawi się w kwartalniku. Przecież pomiędzy wydaniami możemy też publikować teksty przeznaczone tylko na portal – tu, w odróżnieniu od kwartalnika, nie mamy ograniczeń miejsca. Dlatego zachęcam wszystkich, którzy chcą zacząć przygodę z pisaniem artykułów – śmiało przesyłajcie swoje propozycje, chętnie wesprzemy w procesie tworzenia artykułu i opublikujemy tekst na portalu. Co do kwartalnika – takiej gwarancji dać nie mogę, bo wiadomo – miejsce mamy ograniczone.

Mi osobiście również ciągle zależy na rozwoju jakościowym. I chociaż osiągnęliśmy poziom jakości, jakiego nawet sobie nie wyobrażałem na początku tej drogi, to dalej widzę, że możemy robić to jeszcze lepiej. Na przykład, więcej tekstów w języku angielskim, by coraz mocniej zaznaczać swoją obecność również poza Polską, większe zróżnicowanie treści, coraz większe nazwiska na naszych łamach.

Poprosimy Cię jeszcze o parę słów na zakończenie.

To może podziękowania? Bo w trakcie wywiadu spontanicznie wymieniłem kilka osób, ale nie byłem w stanie wymienić wszystkich, którym te podziękowania się należą. Dziękuję więc wszystkim Czytelnikom – za to, że jesteście z nami, za każde słowa pochwały i konstruktywną krytykę, Autorom – za świetne artykuły – to Wy tworzycie zawartość merytoryczną Strefy! Dziękuję wszystkim wolontariuszom, którzy przewinęli się przez te lata przez naszą redakcję – każdy wniósł istotną wartość w ten rozwój. A także wolontariuszom PMI PC, z którymi przecież ciągle współpracujemy. Dziękuję Tobie, Dominika – za to, że Strefa Wywiadu pod Twoim przewodnictwem weszła na najwyższy możliwy poziom i za wszelkie wsparcie, jakiego udzielasz mi pełniąc rolę wicenaczelnej Strefy. I Tobie, Mateusz, za to, jak znakomicie zorganizowałeś strefową komunikację, promocję i marketing. Wraz z Kamilą tworzymy świetny kwartet liderów zespołu redakcyjnego. Podziękowania należą się też wszystkim Sponsorom i – last but not least – naszej graficzce, Ani Bar, która jest przy Strefie dłużej niż ja, bo od pierwszego numeru i to jej zawdzięczamy tę – piękną moim zdaniem – szatę graficzną!