Tag: lider

O tym, jak pasje sportowe pomagają na konferencjach i czy warto, czy nie wychodzić ze strefy komfortu z dr Kają Milanowską-Zabel, Business Development Executive w Ardigen, rozmawia Paweł Dudek, Change Manager, certyfikowany trener metodyki Prosci®, prowadzący zajęcia z networkingu w programach MBA w Uniwersytecie Warszawskim oraz Koźmiński University. 

z Pawłem Motylem, autorem Świata Schrödingera oraz Labiryntu rozmawia Michał Barcik. Sześć lat temu dostałem od szefa Twoją książkę ,,Labirynt. Sztuka podejmowania decyzji" i od tamtego czasu, nie ukrywam, śledziłem Twoje publikacje i karierę. Bardzo się cieszę, że mam przyjemność Cię poznać i przeprowadzić z Tobą wywiad dla Czytelników Strefy. Pozwól, że rozpocznę od stwierdzenia, iż w dzisiejszych czasach każdy dąży do tego, by być liderem, przywódcą. W moim odczuciu brakuje nam jednak autorytetów. Nie sądzę, że liderem można się stać po ukończeniu tygodniowego kursu – trzeba mieć pewien warsztat. Jak Ty, jako ekspert w tej dziedzinie, postrzegasz przywódcę? Jak definiujesz to słowo?

Cenię prostotę w zarządzaniu projektami, dlatego dla mnie podstawowe metody, takie jak dokładne planowanie spotkań, ścisłe przestrzeganie agendy, pilnowanie czasu i rzetelne podsumowanie, to klucz do efektywności. Ustanowienie jasnych zasad współpracy i regularne spotkania „na żywo” z zespołem, pomimo pracy zdalnej, również bardzo pomagają. Zwracam też dużą uwagę na znaczenie pozytywnego nastawienia, dlatego nasze spotkania statusowe zaczynamy nietypowo, od pytania o to, co nas cieszyło w danym tygodniu. Unikamy skupiania się tylko na problemach, starając się dostrzegać także nasze sukcesy.

Coaching z końmi to propozycja dla osób, które mają gotowość i odwagę do poznania siebie i pracy nad sobą. Przede wszystkim, padok czy pastwisko to dla większości moich klientów zupełnie nowe i nieznane środowisko – w przeciwieństwie do klimatyzowanej sali szkoleniowej – i już samo to miejsce wyciąga ich ze strefy komfortu i zaprasza do nowych doświadczeń. W relacji z koniem nie da się uciec ani schować za przyklejonym uśmiechem, nie liczy się autorytet płynący ze stanowiska, nie liczy się nasz status majątkowy, społeczny ani liczba „followersów” na Instagramie. Konie zapraszają nas do bycia sobą, w całości, i skonfrontowania się z tym, co w sobie lubimy oraz tym, czego nie chcemy, czy nie doceniamy.

Bardzo długo w naszej fundacji wychodziłem z – moim zdaniem – zupełnie mylnego przekonania, że lider jest człowiekiem orkiestrą, że fajnie by było, żeby liderem był człowiek wyrozumiały, empatyczny, ale też asertywny, stawiający granice. Taki, wiesz, pół twarzy będzie miał na niebiesko, na konia wskoczy i zarzuci tak płomienne mowy, że wszystkich poderwie do działania. Taki super wizjoner, ale również strateg i działacz. Tak sobie wyobraziłem lidera i bardzo chciałem się nim stać. Nie ma takiej możliwości. Ale jeśli są tacy, to zazdroszczę.