Tag: rozwój osobisty

W tradycyjnym rozumieniu sukces to dynamiczna ścieżka kariery i wysokie stanowiska. Ja to wszystko faktycznie osiągnęłam, co sobie cenię i z czym bardzo dobrze się czuję. Działam w biznesie, bo po prostu lubię pracę w korporacji, w środowisku międzynarodowym, nieustanne konfrontacje z wyzwaniami, nowymi oczekiwaniami, pracę z klientami czy przy projektach. Sukces postrzegam jednak nie tylko przez pryzmat kariery i uznania, ale także przez pryzmat możliwości wywierania wpływu i angażowania się w sprawy, które osobiście uważam za ważne. Staram się więc łączyć swoją działalność biznesową, tzw. funkcje podstawowe, czyli bycie prezeską Siemensa w Polsce, z innymi zadaniami, których się podejmuję. Myślę, że kluczowy jest tu fakt, że obszary moich zainteresowań są spójne i się przenikają. W ten sposób udaje mi się znajdować na wszystko czas. Społeczną odpowiedzialność biznesu uważam za kręgosłup firmy – na pewno mojej firmy, ale uważam, że powinna ona być podstawą strategii każdego biznesu.

Z jednej strony rozumiem porażkę jako nie zrealizowanie założonego celu. Nie osiągnięcie czegoś, na czym nam zależało. Dla jednych cel mógł być „mały”, a dla innych to samo może być czymś wielkim. Takie określenia jak „porażka”, „niepowodzenie”, „fakap” są dla mnie synonimami właśnie nie osiągnięcia założonego celu. Z innej perspektywy porażka oznacza dla mnie trzy rzeczy. Po pierwsze, porażka to zdarzenie. Coś, co się wydarzyło. Czasami mieliśmy na to większy wpływ, na przykład podejmując decyzje, które wydawały się właściwe, ale później okazało się, że jednak takie nie były. Czasem niepowodzenie może wynikać z zaniechania czy lenistwa. Ale zdarza się też, że nasze plany są niszczone przez wydarzenia, na które nie mieliśmy żadnego wpływu. Tutaj przykładami mogą być epidemia COVID czy wojna w Ukrainie.  Po drugie, porażka to emocje. Nasz fakap może budzić różne emocje. Pierwsze zawsze będą dla nas nieprzyjemne, bo jednak coś nam się nie udało, czegoś nie osiągnęliśmy.

Rozmowa z Joanną Chmurą przeprowadzona przez Kornelię Trzęsowską Wydawałoby się, że społecznie uznaliśmy, iż w pracy powinniśmy przyjmować twardą i odporną postawę, nie okazując za wiele emocji. Czy Pani zdaniem lider równa się twardziel? Jakby to pytanie padło w latach 80., pewnie przytaknęłabym. Dzisiaj myślę jednak, że sytuacja wygląda zupełnie inaczej, co dotyczy nie tylko liderów, ale i biznesu jako „przestrzeni” naszej codzienności. Nastał czas, kiedy doświadczamy czegoś w rodzaju głębszej transformacji postrzegania emocji w biznesowym świecie. Czasem uważana jest ona za nowomodę, ale mam nadzieję, że jest to trwała zmiana kierunku i sposobu zarządzania. Nowe pokolenie potrzebuje zupełnie innego podejścia. Styl zarządzania managerów z lat 80. czy 90. już po prostu nie działa w dzisiejszym świecie. Nie zgadzam się już, na szczęście, ze stwierdzeniem, że lider musi być twardy jak skała.

An interview with Bob Dignen conducted by Bartosz Zych about being a great leader in the world of remote working. Remote working has had a huge impact on the way we communicate, manage teams and build relations. Could you tell us what exactly has happened in this field for the last two and a half years? Firstly, let’s consider the idea of a huge impact. I would say yes and no, because for people working, particularly in IT projects over the last 20-25 years, remote and hybrid working have actually been very standard. What we’ve seen, therefore, is the standard for a relatively small number of people as becoming standard for a very large number of people.

Czy to pieniądze kręcą nas najbardziej? Niektórych na pewno, bo – niestety – tak jest skonstruowany świat wokół nas. Ważne jest to, co posiadamy. Patrzymy na ludzi przez pryzmat tego, co mają, oceniamy siebie i innych w tym kontekście. Bardzo ciekawe jest także to, że używamy pieniędzy nie tylko po to, by nimi płacić w sklepie, ale dla wielu innych celów, wcale nie powiązanych bezpośrednio z kupowaniem.