Po pierwsze funkcjonujemy w otoczeniu społecznym. Wszystko, co mamy, zawdzięczamy komuś. Po drugie: grupa to całość. Grupa przetrwa więcej, wpadnie na lepsze pomysły, statystycznie lepiej je zrealizuje. Może nie zawsze jest to takie oczywiste, bo zespoły trafiają się różne, ale intuicyjna ocena nie jest tu wskazana. Intuicja rzadko ma dostęp do długoterminowych efektów. Istnieje parę zniekształceń, pozornie promujących samotność. Samemu szybciej się zaczyna, ale zwykle bliżej się dochodzi. Ten sprawny początek jednak zamydla nam oczy. Zespoły bardziej zgodne uważają się za bardziej efektywne. Nie mamy na to dowodów w przypadku złożonych zadań wymagających krytycznego myślenia. Przydaje się tu wręcz dopracowana niezgoda. Efektywność homogenicznego zespołu potwierdzono jedynie dla zespołów pracujących na taśmie. 

Z Pawłem Tkaczykiem rozmawia Ewa Serwa Czy storytelling da się zastosować w projek­tach? Mamy trójkąt ograniczeń projektu: koszt, czas i zakres, często pole trójkąta definiujemy jako jakość, czy jakość możemy, a może po­winniśmy ubrać w opowieść? „Jakość” jest słowem-wytrychem. W prze­ciwieństwie do słów-kluczy, które są pre­cyzyjne i oznaczają dla każdego to samo, słowa-wytrychy otwierają mnóstwo drzwi, bo każdy wyobraża sobie coś innego. „Wyso­kiej jakości samochód” może oznaczać dużo koni mechanicznych, mało spalonego pali­wa, tanie części zamienne lub dużo zazdro­snych spojrzeń od sąsiadów. Ale mnóstwo tych cech wzajemnie się wyklucza. Dlatego pozostawienie „jakości” tylko na poziomie pojedynczego słowa nigdy nie jest dobrym pomysłem. Dobrze jest ją ubrać w konkret­ne, mierzalne cechy, które klient będzie mógł kroić „pod siebie”. Czy to musi być opo­wieść? Niekoniecznie.